Gereja mula-mula, Gereja perdana, jemaat perdana, Kristian mula-mula, atau Kristian perdana merujuk kepada masyarakat Kristian pada masa antara penyaliban Yesus (sekitar tahun 30 Masihi) dan Dewan Nicaea Pertama (325 Masihi) pada abad ke-4 M. Sumber sejarah utama mengenai Kristian di abad pertama (Era Apostolik) ialah kitab Kisah Para Rasul.[1] Pada mulanya, Gereja Kristian terpusat di Yerusalem, dan salah satu pemimpinnya ialah Yakobus dari Yerusalem, yang ialah adik Yesus, dan mati sebagai martir pada sekitar tahun 62 Masihi. Selepas Amanat Agung diberikan, Para Rasul (termasuk Rasul Paulus) kemudian melaksanakan aktiviti mubaligh menyebarkan Kristian ke bandar-bandar di seluruh wilayah dunia Helenik, seperti Aleksandria, Antiokhia, Rom, serta ke luar Kerajaan Rom.